In het kader van de viering van 750 jaar Rhenen zal op zaterdag 24 mei een presentatieconcert gegeven worden door beiaardiers van de Nederlandse Beiaardschool in Amersfoort. Voorafgaand aan hun bespelingen zullen de prijswinnende composities van de Internationale Beiaard Compositiewedstrijd (bekendgemaakt op 29 maart j.l.) gespeeld worden door de vaste beiaardiers van de Cuneratoren: Klaas de Haan en Roy Kroezen.

In een grote tent (naast de Cunerakerk) kunnen de verrichtingen van de beiaardiers, in de cabine boven in de toren, gevolgd worden via een tweetal TV plasmaschermen.

Daarna volgen twee beiaardbespelingen door eindexamenleerlingen van de Nederlandse Beiaardschool in Amersfoort.

Ook Frans Haagen, hoofddocent van de Nederlandse Beiaard School in Amersfoort, verzorgt een concert met vijf werken voor beiaard en elektronica.

T O E L I C H T I N G

Bijzonder zijn in het programma de werken van Ad Wammes voor beiaard en elektronica. Deze werken zijn speciaal voor deze combinatie gecomponeerd. Het hoofdthema van 'Tempo di Mare' is tempo. Het werk bestaat uit drie delen die in elkaar overgaan. In het eerste deel vindt door middel van ritmische verschuivingen een proces van schijnbare versnelling plaats, wat via een plotselinge snelle vertraging uitmondt in het tweede deel met zijn rustige golfslag. Via een langzame versnelling wordt het virtuoze derde deel ingeluid.

Veel carillons hebben hun plaats gevonden in torens bij kerken en marktpleinen. Zo fungeren ze vaak als een scharnierpunt tussen het kerkelijke, hogere of spirituele en het lagere, aardse of zakelijke. 'Square prayer', voor beiaard en soundtrack, maakt gebruik van dit uitgangspunt en plaatst zich tussen deze twee werelden in. In tegenstelling tot 'Tempo di Mare' en 'Nadiya', werken waarin met name de beiaard een prominent aandeel heeft, is 'Tristezza' (eveneens van Ad Wammes) een werk waarin de beiaard een wat meer ondergeschikte rol vervult. Het werk is geschreven in een duidelijke A-B-A vorm. Aan het eind is dus eenvoudig weer het opnieuw terugkerende begindeel te herkennen. Het werk ademt de sfeer van een statige wandeling.

Jacob ter Veldhuis vertelt over zijn compositie voor carillon en soundtrack 'Tatatata': "Enige jaren geleden ontdekte ik een geluidsopname van een oude man, die herinneringen ophaalt aan zijn ontmoeting als kind met de Franse dichter Guillaume Apollinaire, kort na de Eerste Wereldoorlog. Apollinaire nam toen het ventje op z'n knie en zong een militair deuntje, dat ging van: tatatata... Deze opname, een sample van amper vijf seconden, ligt aan de basis van de gelijknamige compositie die ik in februari 1998 schreef voor cello en soundtrack. Het geluidsfragment werd door middel van 'time stretching' zowel uitgerekt als gecomprimeerd en bleek onvermoede muzikale kwaliteiten te herbergen. Zo ontstonden een serie 'variaties op een thema' in de vorm van een dialoog die steeds sneller en virtuozer verloopt. Als apotheose klinkt in de slotmaten de stem van Apollinaire zelf, uit een krakende oude fonograaf, die een van zijn fameuze dichtregels reciteert: 'Vienne la nuit, sonne l'heure...' Tatatata is een van mijn eerste zogenaamde ghettoblaster stukken".

De compositie 'Nadiya' werd speciaal voor Frans Haagen gecomponeerd (in opdracht van het Fonds voor de scheppende toonkunst) en beleefde zijn première in Kampen. Nadiya (rivier) is gebaseerd op Indiase tabla ritmes. Kenmerkend voor het tempoverloop is dat er twee keer een tempoverdubbeling plaatsvindt, waarna het eerste (rustige) tempo weer terugkeert. In Nadiya is geprobeerd een klankverbeelding te geven van het verloop van een rivier. Beginnend als klein bergstroompje en via enkele stroomversnellingen (de tempoverdubbelingen) uitmondend in een grote, machtige rivier. De klanken van de tabla (Indiase trommel) worden veelvuldig gebruikt in het stuk.